Niestety kolejny raz sześcioletnie dziecko miało rację... chciałem aby tym razem nie zawiodła się i nie musiała czuć tego co z całą pewnością czuła. Matka kazała oddać Jej ramkę ode mnie, podając za powód brak miejsca u nich w domu do jej podłączenia - córka mówiąc mi to w ramach wyjaśnienia powodu zwrócenia prezentu jaki sama chciała, wyraźnie nie wierzyła w słowa matki a wieczorem w łóżku powiedziała mi, że wie, iż mama kazała oddać ramkę aby nie mogła się na mnie patrzeć (córka). Źle mi z tym bo sam zaproponowałem córce możliwość wzięcia do siebie tej ramki aby mogła wspominać fajne dla Niej chwile utrwalone na cyfrowych zdjęciach i wgrane do urządzenia które na różne sposoby je wyświetla. Nie wiem co jest złego w tym aby dziecko będące na co dzień 300 km od ojca mogło oglądać siebie z nim na zdjęciach... nie wiem gdzie skończy się ta zawiść żony a zacznie zdrowy rozsądek? Oby kiedyś w ogóle tak się stało... póki co moja była żona naiwnie wmawia sobie, że nasza córka nie zdaje sobie sprawy z prawdziwych intencji swojej mamy. Dając córce te ramkę, nie zawłaszczałem sobie zawartości pamięci tego urządzenia. Napisałem byłej żonie o tym, że w torbie córki jest ten sprzęt, że wgrałem do niego zdjęcia i żeby dorzuciła do nich też inne, takie które oni z całą pewnością robią tam na miejscu. W swoim stylu zignorowała moją wiadomość. Napisałem do niej również dlatego bo widziałem, że córka chce mieć tę ramkę u siebie a jednocześnie boi się reakcji matki na ten pomysł. Powiedziałem córce: Żabko napisałem mamie, nie martw się, na pewno znajdziecie fajne miejsce dla ramki. Uspokoiła się... chore jest to, że dziecko w ogóle musi się stresować takimi sytuacjami, rzeczami które powinny być normalne.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz