Gdy żona urodziła... poczułem strach i radość jednocześnie, to coś z jednej strony niesamowitego, dowodzącego, iż coś osiągnęło się w życiu, a z drugiej sytuacja nowa, nieznany świat w którym w głowie bez odpowiedzi pojawia się setka pytań. Miałem córkę już w pokoju na rękach, żona wciąż była na sali ale po kilku minutach byliśmy już wszyscy Razem. To Razem od tego momentu nabrało zupełnie nowego znaczenia - po powrocie do domu pierwszy raz napisałem Kocham Was a nie Kocham Cię. Świat się dla mnie zmienił... ja, taki i taki, miałem żonę, dziecko, dom, pracę - przecież to coś co nie udaje się wcale wszystkim. Wtedy myślałem, że to wielkie osiągnięcie... i moje i Nasze. Usypiałem małą bujając kołyską, potem bujając na kolanach. Nie mogłem wstawać do niej w nocy ale uczestniczyłem we wszystkim, od kąpania po kolki i to było niesamowite. Żona cieszyła się dzieckiem, mną wydaje mi się, że chyba też... było nas troje, już nie dwóch, wówczas po raz pierwszy na bardziej poważnie pojawił się pomysł domu, mieszkania - czegoś swojego, czegoś na przyszłość i dla Nas i dla małej. Żona szybko wróciła do sił psychicznych, jej ciało także. Dla mnie pojawiła się kolejna motywacja do działania, do pracy, do nie myślenia o sobie, do zapewniania rodzinie wszystkiego, do układania relacji z żoną w taki sposób abyśmy tworzyli rodzinę - nie bez problemów ale kochającą się - mimo wszystko. Nie dało się wówczas nie patrzyć z nową nadzieją w przyszłość. Żona w ciąży martwiła się, że przeleje miłość na córkę a okazało się, że pokochałem ją jeszcze bardziej - choćby za to, że dała mi i Nam taki skarb jak córka. Nagle czymś seksownym stało się w niej dodatkowo to, że jest matką.. podobnie w kwestii powodów do szanowania jej.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz