Kiedyś ktoś mi powiedział, że mam w sobie anioła... nie ktoś a pewna Ola - urodzona w dniu wszystkich świętych. Nie ma raczej w tym prawdy lecz od kilku dni anioła mam na skórze - nosze go plecach chyba bardziej niż w sobie. Mam jednak w sobie coś, co sprawia, że ludzi mi bliskich chciałbym chronić, otulać czymś dobrym. Na liście tych osób jest moja córka, mająca błysk w oczach na wieść, iż tata ma już rysunek na plecach... i to nie jakiś tam lecz anioła, choć zapytała czemu tato nie wolałeś "diaboła". Nie wolałem Kochanie, diabeł do mnie nie pasuje - tak jej odpowiedziałem. Nie dodałem jednak, że dla Niej zrobię wszystko a nawet więcej niż można i aniołów nie koniecznie trzeba w tym szukać. Moja córka nie poznała jeszcze w życiu prawdziwych diabłów - przeciwieństw aniołów. Dźwięk maszynki i uczucia przebijania skóry na kilka godzin zabrały mnie gdzieś gdzie mogłem na chwilę tęsknić za Nią mniej, zapomnieć, że jest jak jest, że jest zupełnie inaczej niż chciałbym aby było. Za mało mi Jej... po prostu. Takie rzeczy nie bolą choć na stali pozostaje krew. To nic nie znaczy. Nic. Znajoma zapytała mnie czy to załamany anioł? Odpowiedziałem, że co najwyżej trochę zmęczony. Chyba właśnie tak jest, brakuje czasem siły ale nigdy wiary i poczucia sensu w tym co robię, nawet jeśli czasem brak jest efektów. Jak śpiewał pewien człowiek:
To co mieliśmy tu pod naszą skórą tkwi
Cała ta złość i brud ból i kłamliwe sny
Nie zmyje z nas tego nikt tak oznacza nas bóg
Będziemy nosić to na zawsze już jak tusz.
Posłuchajcie sami: https://www.youtube.com/watch?v=i1vBIaqOha8
Nigdy nie oceniaj mnie poprzez pryzmat tatuaży jakie mam na skórze.. albo wiesz co? Właśnie tak rób, oceniaj mnie po tym co na nich widzisz - tak będzie lepiej. Niech kryterium oceny będzie celtycki węzeł, czy też piktogramy.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz