Opowiem Wam dziś o pewnym filmie. "Sesje" to film z 2012 r. w reżyserii B. Lewin'a. Cokolwiek o tym filmie, z racji jego tematyki, z całą pewnością można znaleźć na blogach wielu osób niepełnosprawnych, jednak wydaje mi się, iż moich kilka słów na jego temat, raczej będzie się różnić od kilku słów innych osób niepełnosprawnych. Myślę, że różnica wynika z perspektywy a w moim przypadku perspektywy są dwie. Pierwszy raz oglądałem go w 2018 r. i wówczas poszukiwałem w nim czegoś, czego dziś się wstydzę - swego rodzaju potwierdzenia, że związek z osobą niepełnosprawną, w kontekście poważnej i trwałej relacji, jest możliwy - brzydzę się osoby którą w czasie tego typu myśli byłem, uwłacza mi to, że w tam tym okresie w ogóle takiego potwierdzenia potrzebowałem: ja, człowiek ze stali. Nie umniejsza tego wstydu nawet świadomość tego, jaką drogę przebyłem od tego czasu do dziś, kiedy oglądałem ten sam film w zupełnie innym kontekście a jego ocena jest już z zupełnie innej perspektywy - normalnej, nie opartej na patologii procesów myślowych i zdeptanym poczuciu własnej wartości. Dziś ten bądź co bądź smutny film, wprowadza mnie w dobry nastrój i co najważniejsze - nie dlatego bo odnalazłem w nim szukane kilka lat temu potwierdzenie, chorej wmówionej mi niedorzeczności, lecz dlatego, iż go w nim nie szukałem, nie potrzebowałem szukać a dostrzegłem humor i bardzo wyszukany żart. Celowo nie wspomniałem Wam o szczegółach fabuły - obejrzyjcie sami. Czasem można podrapać się umysłem... Nie wolno, nie warto lekceważyć tego jak wielka może drzemać w nim zarówno siła jak i niestety słabość. Mam nadzieje, że już zawsze jak dawniej umysł będzie moją najsilniejszą stroną, narzędziem powodowania realnych zmian a zarazem wewnętrznym morzem pełnym wyobrażeń innych niż inne.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz