...wspominałem kiedyś na blogu o pewnej Ewie, w kontekście opozycji wobec mnie i obozu żony. Postawiłem wówczas tezę, że osoba ta choć nigdy nie powiedziała mi tego wprost, to jednak od zawsze postrzegała mnie jednoznacznie - uważała podobnie jak żona, że powinienem się cieszyć, iż ktokolwiek chce lub chciał być ze mną, bez względu na to jak ta osoba mnie traktuje. Kilka tygodni temu Ewa powiedziała coś więcej i w końcu szczerze... że jako człowiek inteligentny powinienem od razu, na początku znajomości odtrącić żonę i przewidzieć, iż będąc w związku ze mną, będę dla niej ciężarem a zamiast tego zaczarowałem ją dobrocią, dawaniem spokoju i stabilizacji. Tymi słowami obrzydzono to co dobre, co uniwersalne a jednocześni moim ówczesnym działaniom i uczuciom przypisano jakiś fałsz, obłudę... tak jakbym kochając żonę, będąc dla niej dobrym, działał głupio lub interesownie - sam nie wiec co bardziej mnie obraża... co gorsze morał ze słów Ewy w sądzie jest taki, iż tacy jak ja, nigdy nie powinni się z nikim wiązać. Idąc o krok dalej, takie przekonania dostrzec można nie tylko u zwolenników eutanazji ale i w postawach nazistów w okresie III Rzeszy - oni czyścili swoje społeczeństwo z osób niepełnosprawnych, zabierali ich z domów i gazowali aby właśnie nie byli dla nikogo ciężarem. Słuchałem jej zeznań i zastanawiałem się czy na prawdę można tak jednostronnie widzieć tak złożone kwestie jak ludzkie interakcję? Czy po prostu łatwiej nie widzieć, zapominać co ta ciążąca komuś osoba niepełnosprawna dała tej tu lepszej pełnosprawnej? Taka ocena wynika ze strachu, że obiektywizm oceny mógłby zaskoczyć, nie daj Bóg pokazać, że dałem dom, spokój, miłość i wykształcenie..
