Patrzę nieraz na moją mamę i myślę nad tym jak wielką pracę wykonała aby postawić mnie na nogi, pomóc wyjść z bagna w jakim się znalazłem po rozstaniu z żoną, wzmocnić fizycznie i psychicznie choć jeszcze wtedy, świeżo po rozstaniu niewiele wiedziała... nie dziwie się bo całe dni milczałem, nie odzywałem się do nikogo, zakładałem słuchawki na uszy i... znikałem. Tak jakby choć chciałem na prawdę. Bezpośrednio po rozstaniu miałem ogromną (nawet jak na mnie) niedowagę a ona robiła wszystko aby to zmienić - podsuwała mi do jedzenia wszystko co lubię i o każdej porze, byle bym zjadł. Jajka na surowo z bananem, do tego blendowane suszone morele i pestki dyni to moje drugie śniadanie przez pierwsze sześć miesięcy... tak dzień za dniem nabierałem stopniowo wagi - twarz mi się zaokrągliła, wystające żebra znikły. Jeszcze większą pracę mama wykonała w zakresie mojej psychiki... jeździła ze mną raz lub dwa razy w tygodniu do psychologa, ale momentem przełomowym była pewna noc. Poczułem się wtedy źle, serce biło bardzo nierówno, zabijały mnie myśli... zawołałem mamę i poprosiłem o wodę, dała mi, pomogła mi usiąść i masowała dłonią moją lewą pierś. Miała w oczach łzy i powiedziała, żeby odpuścił, że muszę bo się wykończę a mam wciąż małe dziecko dla którego muszę żyć i muszę zachować zdrowie. Mawia się, że matkę ma się tylko jedną a żon można mieć kilka... i jest to prawda . Żadna to oznaka dorosłości wybierać, odcinać się od któregokolwiek z rodziców w imię dojrzałości i rzekomej konieczność wyboru między np. żoną a matką. Jeśli z jakiegoś powodu trzeba wybierać to coś jest nie tak, oczekiwanie od kogoś dokonania takiego wyboru wskazuje, że osoba która tego żąda zazwyczaj nie kieruje się odpowiednimi pobudkami. Oboje rodziców dużo mi w tamtym czasie pomogli, a już od dawna myślałem, że aż na tak znaczącą pomoc od rodziców jestem już za stary, że sprawdzało się do dawniej gdy dorastałem. Dziękuję...
