Od chwili wyprowadzki od żony ... ale nie: w sumie już dużo wcześniej (i gdzieś już wspomniałem o tym także na blogu) nurtowało mnie pytanie, wątpliwość dotyczące oczekiwań, prawa do winy i uzasadnienia obwiniania się.. wciąż zadawałem sobie pytanie czego miałem prawo oczekiwać od żony, za co mam prawo ją winić a za co nie. Nie dawało mi to spokoju, czułem się jak popadam w obłęd tej niewiedzy i bólu jaki z tego wynika. Wtedy pewna osoba mi powiedziała: Miałem prawo jedynie oczekiwać od niej miłości, szacunku i pomocy, bo sam to właśnie jej dawałem. To było jak olśnienie, ktoś musiał powiedzieć mi to, ktoś będący z boku całej sytuacji, ktoś komu ocenę sytuacji nie zmąciła toksyczna miłość i wpojone niskie poczucie własnej wartości. Miała racje, kochałem, szanowałem nawet gdy byłem szmacony i pomagałem jak mogłem - nawet kosztem samego siebie... Dziś nie obwiniam się już za to wszystko... wmówienie mi winy to największa krzywda jaką uczyniła mi żona, zdecydowanie większa niż jej słowa i czyny. Nie miała prawa tego robić cokolwiek się działo...
Nigdy nie byłem osobą podatną na sugestię, pokonałem w życiu wiele trudności i nie mam cienkiej skóry jednak ktoś wyszukał przysłowiową rysę na szkle i umiejętnie ją wykorzystał aby zagłuszyć własne wyrzuty sumienie. Żona de facto zniszczyła mnie moją własną miłością do niej. Wiedziała, że to mój najsłabszy punkt. Po 3 latach walki o nią mimo tego, że walczyłem jednocześnie z nią samą wiedziała, że jak uwierzę we własną winę to odejdę... Żona nie była pierwszą moją kobietą czy miłością a moja wiedza o związkach i także ich rozpadach jest bardzo duża. Nie uchroniło mnie przed tym wszystkim.
Dziś wiem, że nic nie zniszczyłem, że zrobiłem wszystko a nawet więcej niż powinienem dla tego małżeństwa, dla tej rodziny. Więcej niż większość zdrowych facetów w analogicznej sytuacji.
