Pierwsza sprawa rozwodowa

Pierwsza sprawa rozwodowa już za mną... z uwagi na złożenie wniosku o zabezpieczenie kontaktu z dzieckiem (po uprzednim złamaniu postanowienia sądu które dotyczyło tej kwestii), przede wszystkim miano ustalić co dalej z władzą rodzicielską i kontaktami. Różnice stanowisk w tym względzie spowodowały, że sąd decyzję podejmie za miesiąc a podczas rozprawy skupił się na przesłuchaniu dwóch powołanych już wcześniej świadków - moich. Gdy zaczęli mówić... żona płakała, w pewnym momencie nie wytrzymała i zaczęła nie proszona się odzywać. Nie spodobało się to sądowi a ostatni jej komentarz sędzina zakończyła stwierdzeniem, żeby żadna ze stron nie czuła się taka pewna jaką sąd podejmie decyzję w sprawie miejsca pobytu dziecka. Na korytarzu w sądzie miałem spięcie z żoną i jej adwokatką - prawnik sugerował, że jestem sam sobie winien wyprowadzki żony bo chciałem duplikat klucza do zmienionych przez nią zamków w drzwiach naszego wspólnego domu. Wypowiedziała wręcz słowa, iż przecież chciałem aby opuściła mieszkanie. Nie dam się jednak tak manipulować, nie pozwolę aby ktoś mi cokolwiek wmawiał. Może też sam jestem sobie winien, że okradła nasze wspólne mieszkanie wszystko wywożąc? Kpiny! Miałem chęć złapać za tlenione włosy adwokatki i spytać czego nie rozumie w zaistniałej sytuacji. Jej obowiązkiem jest bronić swojego klienta ale musi być to zgodne z prawem i etyką adwokacką. Podczas zeznań miała czas i okazję się wykazać ale ewidentnie nie była przygotowana i może też na korytarzu pokazała frustrację. To już jednak nie ważne ale mam pewność, że działania żony są przez nią koordynowane - wyprowadzka i przywłaszczenia wspólnych dóbr z mieszkania również. W tym momencie córka jest 370 km ode mnie. Pierwszy raz gdy pojechałem po nią, zawróciła mnie po 200 km kłamiąc, że córka chora. Za drugim razem dojechałem, była opryskliwa, nie chciała sprowadzić małej z piętra do mnie. Trzeci raz był właśnie po rozprawie - spóźniłem się odwożąc córkę, poinformowałem, że na drodze jest fatalnie. Dojechałem: krzyki, groźby, iż jej nie dostane więcej, trzaskanie drzwiami... wszystko na oczach córki. Żona z wielkopolski przyjechała już z nowym facetem wiem od małej, że zostawia ją z nim, jeździ z nim... kolejny wujek. Zanim zrobiła scenę przy odwożeniu córki, chciałem zaproponować żonie aby nie brnąć dalej w zeznania świadków tym bardziej, że ona ma tylko jednego - jej brat zrezygnował (był jako drugi). Jej łzy nie są mi obojętne a na pewno nie sprawia mi to przyjemności... sama jednak zdecydowała swoim zachowaniem, że należy w sądzie powiedzieć prawdę, powiedzieć wszystko... i niech słucha, niech płacze choć nie wierzę, że cokolwiek do niej dotrze. Ona trwa w przekonaniu, iż jest ofiarą, że ma uzasadniony żal do mnie, tak jakbym to ja ją zostawił, złożył pozew, mieszkał w pięknym domu z córką a jej kazał się wyprowadzić do rodziców. Wczoraj ostatni raz żebrałem o własne dziecko choć jeśli się poniżyć to tylko dla niej, dla dziecka. Reszta się nie liczy.