System się chwieje... a także: telefon 30 minut wcześniej

 Od wielu lat w Polsce niewiele się zmienia w kwestii prawa rodzinnego, jego egzekwowania w kontekście prawa ojca i dziecka. Teoretycznie wszystko gra, przepisy istnieją. Okresy reform prawnych spowodowały, że matki zostały uzbrojone w szereg narzędzi za pomocą których są w stanie wyegzekwować świadczenia alimentacyjne... i dobrze ponieważ istnieje wielu ojców którzy unikają tego obowiązku. Niestety w praktyce wiązało się to jednocześnie z umocnieniem, a wręcz z wypaczeniem pozycji matki w postępowaniu rozwodowym, czy też w postępowaniu o kontakty bądź ich zabezpieczenie. Dlaczego pisze wciąż o matkach skoro również ojciec dysponuje prawem przyznania mu opieki nad dzieckiem czy też prawem uzyskania świadczenia alimentacyjnego na dziecko? Tu jest właśnie pogrzebany przysłowiowy pies.

 

 Kwestie tę różnicuje pod kątem płci ponieważ niemal odgórnie w obliczu rozpadu rodziny bądź związku nieformalnego z którego i w którym są dzieci, sądy koncentrują się na przekazaniu dziecka pod opieka matki, a nie ojca. Tym samym niemal odgórnie rola ojca sprowadzana jest do uregulowania i  sformalizowania terminarzu kontaktów z dzieckiem bądź dziećmi, a także nałożenia na niego alimentów. Zmienić to może tylko i wyłącznie skrajna sytuacja... O ile takiemu ojcu uda się jej dowieść przed sądem. Co to oznacza? Niestety nic dobrego... ani dla takiego ojca ani też dla jego dziecka. Czy gdyby to ojcowie zostali uprzywilejowani prawnie właśnie w taki sposób również wykorzystaliby swoją pozycję? Prawdopodobnie tak, ale rozważanie tego nie ma sensu ponieważ nie taki jest stan rzeczy. 

 

 Oznacza to tyle, że widując każdego dnia ojców spędzających po kilka godzin ze swoimi dziećmi na placu zabaw na naszym osiedlu to wiem, że jeśli ich małżeństwa bądź związki nieformalne rozpadną się, to ten czas z tymi dziećmi i na tych placach nie będzie miał większego znaczenia, a sąd w pierwszej kolejności zastanowi się nad tym aby dziecko na co dzień przebywało z matką. Jeśli nawet pojawi się inna myśl, to z mojego doświadczenia wynika, że nigdy nie jest to myśl pierwsza. To właśnie uważam za niesprawiedliwość. Taki stan rzeczy może zmienić tylko po dowiedzeniu jakiejś patologii w formie na przykład uzależnienia matki czy też innych jej skrajnych działań. Wiele jednak poważnych nieprawidłowości w postawie matki umyka wymiarowi sprawiedliwości bądź jest bardzo trudna do wykazania przed tym organem. Na drugi, a może nawet na jeszcze dalszy plan, spychane są konsekwencje możliwości wykorzystywania prawa przez uprzywilejowanego w tym względzie rodzica. Co gorsze - konsekwencje te dotykają nie tylko ojca lecz również dziecka. Konsekwencjami tymi są zarówno skutki społeczne jak i zdrowotne. Zapomina się, że gwałt na praworządności gdziekolwiek jest gwałtem na sprawiedliwości wszędzie. Gdy jednak przepisy nie działają, praworządność okazuje się nie iść w parze ze sprawiedliwością. Trudno bowiem inaczej ocenić rzeczywistość w sytuacji gdy są po ojcowie którzy od kilku lat nie widzieli swoich dzieci. 

 

 Taki stan rzeczy wciąż się utrzymuje jednak odnoszę wrażenie, że coś drgnęło w tym betonie utożsamiania wyłącznie kobiety z prawem do zajmowania się dzieckiem na co dzień. Z pomocą przychodzą media w tym przede wszystkim media społecznościowe, na profilach których zrzeszają się ojcowie podobni do mnie, a więc tacy którzy doświadczyli błędów systemu i ludzkiej podłości, którzy wiedzą czym jest izolacja i czym jest alienacja rodzicielska. Ich głos jest coraz głośniejszy. Tematem tym zajęli się również politycy a to już znaczący postęp – nawet jeśli podejmują ten temat tylko po to aby się wylansować. 

 

 Tysiące ludzi którzy będąc obserwatorami takich kont, którzy dotąd zupełnie nie znali problemu alienacji rodzicielskiej, bądź znali go jedynie z teorii, dziś widzą obrazy na których ojcowie opowiadają o tym jak od kilku lat nie widzieli swoich dzieci. Nagrywają jak przez megafony składają życzenia urodzinowe swoim dzieciom stojąc pod blokiem gdzie mieszka ich była partnerka której sąd przyznał sprawowanie codziennej opieki nad dzieckiem. Często prezenty urodzinowe zostawiają pod drzwiami mieszkań do których odmawia im się wstępu nawet na chwilę. Jestem przekonany, że widzowie takich filmów są w szoku. Niestety na wzroście popularności tego typu obrazów, pewne osoby próbują również budować swój pijar, w opozycji lansując się na pocieszycieli i obrońców matek dopuszczających się alienacji rodzicielskiej. Skoro bowiem, jak się okazuje takich matek jest dużo, to są one potencjalnymi klientkami prawników bądź pseudo prawników.

 

 Ostatnim trendem jest maskowanie alienacji rodzicielskiej za sprawą przysłania jej rzekomą koniecznością ochrony izolowanych dzieci od ojców dopuszczających się przemocy. Jest to świetna wymówka w obliczu nawet kilkuletniej alienacji rodzicielskiej.  Nic bowiem lepiej nie tłumaczy bestialskiego zachowania matek jak ochrona przed jeszcze bardziej bestialskim zachowaniem ojców. Alienację przecież wybaczy się w obliczu zagrożenia przed przemocą. Nie zmienia to jednak faktu, że jest to bestialstwo i gwałt dokonany na prawie ojca i dziecka, gwałt na człowieczeństwie i wszystkim co ludzkie. Rodzic alienujący wie jednak, że kłamstwo to nie wystarczy ponieważ w pewnym momencie maski i obłudy nie da się dłużej utrzymać, jeśli alienowany rodzic walczy a zarzucana mu przemoc nie była prawdą. Oby jednak do tego czasu nie udało się taki matkom zniszczyć zupełnie więzi z ojcem. 

Oto kilka wartych uwagi profilów na których uwagę poświęca się problematyce zjawiska izolacji i alienacji rodzicielskiej (realność przedstawianych tam problemów jest wręcz przerażająca):

Serwis Tato https://www.facebook.com/meskikragwroclaw

Service tata gorszy rodzic https://www.facebook.com/TataGorszyRodzic

Serwis Walczmy o prawa dzieci https://www.facebook.com/profile.php?id=61559426513600

Serwis Szczyty alienacji rodzicielskiej https://www.facebook.com/szczyty.AR

Źródłami filmików grafik w niniejszym poście są właśnie wyżej wymienione konta w serwisach społecznościowych.

   Na koniec chciałbym wspomnieć jeszcze o jednej sytuacji. W opozycji do tego co moja była żona zeznaje podczas różnych rozpraw sądowych, nie istnieje coś takiego jak niczym nie skrępowany czy też przez nikogo nieutrudniany, mój kontakt telefoniczny z córką. Parę dni temu będąc na spacerze zdecydowałem się zadzwonić do mojej córki około 30 minut wcześniej. Podjąłem taką decyzję ponieważ po drodze natrafiliśmy z Katarzyną na ławkę w słońcu i chcąc odbyć rozmowę w cieple i w ładnym miejscu zadzwoniłem przed czasem. Córka odebrała telefon przed czasem, była zaskoczona ale uśmiechnięta. Jej mama przeciwnie. W momencie odebrania przez Klaudię telefonu w tle usłyszałem złowrogi głos mojej ex pytającej naszą córkę kto dzwoni. Już wtedy wiedziałem, że Klaudii oberwie się za to, że odebrała telefon ode mnie wcześniej niż powinna. Powinna? Rodzi się pytanie kto o tym decyduje? Kto uzurpuje sobie prawo do wkraczania w relacje pomiędzy ojcem a córką, w relacje bezsprzecznie i niepodważalnie dobrą i pozytywną. Wszelkie inne spojrzenia na taką sytuację wynikają chyba z jakiejś choroby umysłu bądź duszy bo jeśli coś jest dobre, jeśli coś jest dobre dla kogoś kogo kochamy, to mu tego czegoś nie odbieramy, nieutrudniany, nie przeszkadzamy.

   Po pierwszych kilku minutach mojej rozmowy tego dnia z córką, w tle otwartego komunikatora z wideo widziałem już przychodzące wiadomości od mojej byłej żony. Zarzucono mi w tych wiadomościach, że nie przestrzegam postanowienia sądu... Nie przestrzegam bo zadzwoniłem pół godziny szybciej do córki. Chyba nie na tym polega nieprzestrzeganie postanowień sądu ale to już zostawiam mamie Klaudii i zastanawiam się tylko jak ona po kilku latach wyjaśni to naszej córce, jak będzie tłumaczyć te irracjonalne działania. Klaudia będzie przecież pamiętać. Będzie pamiętać, że będąc u mnie mogła dzwonić do swojej mamy kiedy tylko chcę. Będzie pamiętać, że będąc u mamy nie mogła dzwonić do swojego taty kiedy tylko chciała. To wystarczy i oprze się wszelkiej manipulacji. 

Drugi etap wakacji z córką i ślub

    Każdego roku, zgodnie z sądową rozpiską, córka jest u nas przez dwa pierwsze tygodnia lipca, a następnie przez dwa pierwsze tygodnie sierpnia. Czas w lipcu zorientowany był na wyjazd do Bułgarii, natomiast sierpniowy okres opierał się na zaplanowany już od dłuższego czasu ślub - mój i Katarzyny, którego nie wyobrażaliśmy sobie bez Klaudii. My oboje. Nie tylko ja. Dlatego wiem, że ożeniłem się z odpowiednią osobą. Wiążąc się z kimś kto ma dziecko, bierze się tego kogoś w pakiecie. Z tego powodu wydarzenie te było przez nas do końca ukrywane. Nie dla tajemnicy samej w sobie, lecz z obawy przed utrudnieniami.  Z przyczyn organizacyjnych, czasowych i finansowych, na drugi etap wakacji nie planowaliśmy żadnych większych wyjazdów. Emocji również było aż za dużo.

     Z oczywistych przyczyn wzięliśmy ślub cywilny, a więc nad prawidłowością składanego ślubowania, czuwał nie ksiądz, a urzędnik państwowy. Wbrew mojemu przeświadczeniu taka forma ślubu, w połączeniu z organizacją go na świeżym powietrzu, okazała się mieć bardziej podniosły klimat niż ceremonia odbywająca się w kościele. Dziś już wiem, że taka forma ślubu nie umniejsza doniosłości temu wydarzeniu w kwestii atmosfery i widowiskowości. To właśnie była taka chwila, której pozytywne emocje zostały okraszone słońcem i spokojem - dobrymi fluidami które płynęły od każdej osoby tam zebranej. Bardzo wąskie grono zaproszonych gości sprawiło, że były tam tylko i wyłącznie te osoby, które być powinny.

     Tego wszystkiego jednak mogłoby nie być. Mogłoby padać i wiać. Zamiast uśmiechniętej pani  urzędnik, mógłby być skwaszony i wykonujący jak za karę swoje obowiązki urzędas. Wszyscy zaproszeni mogliby odmówić uczestnictwa... a i tak nie zmieniłoby się nic w wyjątkowości tej chwili. Ślubowałem bowiem najwspanialszej i wyjątkowej kobiecie. Zrobiłem to z porządkiem w głowie. Wzrokiem z pod pewnych powiek. Potrafiąc sobie powiedzieć, że warta była praca... Te same łzy te same sny - już zawsze mam do kogo wracać. Wszystko to wywołało we mnie większe emocje niż brany kilkanaście lat wcześniej ślub kościelny. Nie tylko dlatego, że jestem dziś zupełnie innym człowiekiem, lecz dlatego, że w nowym miejscu i czasie, towarzyszyła mi osoba z bajki jaką chciałem. Z mojej bajki.
     Na kilka dni przed ślubem przećwiczyliśmy w trójkę pierwszy taniec. W trójkę: Katarzyna, ja i Klaudia. Już samo to było zapowiedzią tego, jak wszystko to będzie wyglądało... i na czym i na kim będzie się opierać. Bo złożeniu przysięgi i obiedzie, przeszliśmy do dzieła w rytm: 

Lauryn Hill - Can't Take My Eyes Off Of You:

 https://youtu.be/wVzvXW9bo5U?si=f4ZQrJ2jea9Twlwo 

... Zaskakujące było i jest to, że w ogóle taniec mnie nie zestresował. Nigdy bowiem nie tańczę, ponieważ zawsze czułem się wtedy niekomfortowo.
     Nasz ślub celowo został połączony z zaległymi urodzinami Klaudii. Naszymi gośćmi w większości byli również jej goście, dlatego było to wykonane. Do samego końca nie zdawała sobie z tego sprawę więc zaskoczył ją widok różowego tortu i balonów w kształcie 10 które wjechały w trakcie imprezy jaką  utożsamiała jedynie z naszym ślubem. Tyle bowiem skończyła lat 20 lipca. Szampan tego dnia miał więc dwukrotny toast i podwójne znaczenie. 

      Po ślubie udało nam się wyrwać na weekend do Berlina odwiedzić kuzyna. Wraz z nim zwiedzić tamtejsze zoo - bodajże największe w Europie. Klaudia nie odpuściła również niemieckim placom zabaw, testując wszystko co wymyślono dla dzieci na zachód od Odry.

Pierwszy etap wakacji z córką i wyjazd do Bułgarii

    W tym roku zdecydowaliśmy się na spędzenie lata i czasu z córką w Bułgarii. Był to typowy wyjazd ekonomiczny, a więc nastawiony na skorzystanie z dobrej pogody, a nie z luksusowego hotelu. Ostatecznie sam obiekt okazał się dużo lepszy niż zakładaliśmy oglądając go jedynie na zdjęciach. Podobnie jak sam kraj, który gospodarczo wyraźnie pozostaje w tyle za Polską. Ma jednak niepowtarzalny urok. Byliśmy tam siedem dni, z czego w ciągu dwóch pierwszych dni wciąż trzymało mnie emocjonalnie wszystko to, co wydarzyło się na przesłuchaniu, a raczej było z nim związane w kontekście przeszłości o której muszę opowiadać obcym ludziom. Na wyjazd ten wziąłem jedynie leki zażywane codziennie, przez co wspomagacze psychiczne brane zazwyczaj doraźnie w okresach nasilonego stresu, pozostały w Polsce. Błędem było nie wdrożenie ich do zażywania codziennie w okresie od przesłuchania do wyjazdu. Ostatecznie jednak córka, Kasia, spokój i słońce zrobiły swoje... Złapałem równowagę. Wróciłem do niej. Takie relacje i w takich miejscach są realnie niczym lekarstwo... Komponują się w cudowny specyfik. 

 

   W kontekście wyjazdów zagranicznych często pojawia się określenie, że trafiło się do takiego, a nie innego hotelu. Zawsze staramy się być w hotelu do którego nie trafiliśmy lecz którego wybraliśmy. Wszystko więc zawsze uprzednio dwa razy sprawdzamy, ale tym razem zalety tego hotelu okazały się być sprawdzalne i odczuwalne dopiero na miejscu. Bardzo pozytywnie zaskoczył nas sposób organizacji w hotelu i poziom szeroko rozumiano do bezpieczeństwa. Jednocześnie córka jest już starsza, a na ostatnim wyjeździe, pod okiem dziadka emerytowanego ratownika morskiego, nauczyła się pływać. W kontekście aquaparku skutkuje to tym, że możemy mówić o nowym komforcie przebywania w takich miejscach. W hotelu organizowano również świetne animacje dla dzieci. Tym razem udało mi się skorzystać z basenów do czego wykorzystałem znajomość nawiązaną z silnym Polakiem, który bardzo chętnie i sprawnie każdego dnia wkładał mnie do basenu. W miejsce te lecieć miał z nami formalnie były szwagier, lecz sytuacja na tyle mu się skomplikowała, że było to niemożliwe. 

 

   Ponadto również lokalizacja hotelu okazała się być świetna jeśli weźmie się pod uwagę bazowanie na poruszeniu się pieszo. Na co dzień jak i na wyjazdach jesteśmy zwolennikami poruszaniu się pieszo, przez co kluczowe znaczenie mają odległości i równe chodniki. Chodniki po których jazda wózkiem nie będzie męką ani dla mnie ani dla Kasi. Większość ludzi nie musi w ogóle o tym myśleć. Blisko hotelu znajdowało się spore wesołe miasteczko, a także starożytne miasteczko Nessebaru. Zaraz po Wenecji było to najładniejsze stare miasto w jakim byłem. Wszędzie było blisko. Wszędzie było wygodnie. Jak mawia Katarzyna: tak pod nas. W kwestii spędzania czasu wolnego mimo wszechobecnych atrakcji wokół, u mojej córki na kolanach jak zawsze pojawiła się książka. Jednocześnie cieszy mnie bardzo jeszcze coś... powoli zauważam, że Klaudia zaczyna rozwijać się w sferze umiejętności czerpania pozytywnych emocji z doznań natury estetycznej, związanych z podziwianiem przyrody bądź architektury. Otwiera to przed naszą trójką wiele bardzo ciekawych możliwości.

 

 Podczas tego typu wyjazdów, piękna pogoda okrasza wspaniałe chwile do których dochodzi tylko i wyłącznie gdy wszystkiemu towarzyszy spokój, odpoczynek i odmienność od codzienności. Takie cechy okoliczności stają się źródłem wyjątkowych emocji i determinują sposób ich odczuwania. Warunkiem do tego są odpowiednie osoby, a ja wierzę, że je znalazłem. Nikt nam nie zabierze wspomnień związanych z wichurą która złapała nas na moście do Nessebaru, smakiem świeżo  zmielonej kawy każdego poranka na Słonecznym Brzegu, czy też związanych z publicznym fotografem, tukanem i arą:-) Do teraz uśmiecham się wspominając widok mojej córki bawiącej się w tak zwane agentki z zapoznaną koleżanką .Tak naprawdę miejsce nie jest najważniejsze. Jednocześnie można powiedzieć że dobre miejsca są wszędzie i zawsze. Dlatego zarówno przed jak i po tym wyjeździe, spędzaliśmy czas aktywnie, starając się przy tym korzystać ze świeżego powietrza - mimo kiepskiego lata w tym roku w Polsce. Codzienne długie spacery wieczorne z psem, często po kilka kilometrów - pokazujące córce, że wygodne buty, dobra pogoda, kolory we włosach i przestrzeń przed nami, to często bardzo wiele.

Przesłuchanie na policji i niechciany powrót do przeszłości

 

W okolicach moich urodzin, więc jakoś w połowie czerwca (czyli niniejszym postem nadrabiam spore zaległości), zmuszony zostałem udać się na miejscowy komisariat policji w celu ponownego przesłuchania mnie - teoretycznie w charakterze świadka, ale nie ulega wątpliwości, że postępowanie nakierowane jest na oskarżenie mnie. Ponownie próbuje się zrobić za mnie stalkera lecz tym razem pretekstem do tego jest niniejszy blog. Ponownie bezpośrednio wynika to z faktu założenia przeze mnie swojej byłej żonie sprawy cywilnej o zadośćuczynienie. Tak więc ponownie autorem zgłoszenia jest ex, która w ten sposób chciała odpowiedzieć (żeby nie powiedzieć) zemścić się za wystąpienie o zadośćuczynienie (przy okazji pierwszej sprawy toczące się przed sądem karnym, również dokonała analogicznego zgłoszenia na mnie). Założona przeze mnie sprawa jest kontynuacją wcześniej odbytej sprawy karnej za znęcanie się nade mną, które zostało moje byłej żonie udowodnione - pisałem o tej sprawie szmat czasu temu w jednym z postów.

   Po przybyciu na komisariat, spisująca moje zeznania pani sierżant, na ich utrwalenie przygotowała bodajże dwie kartki a4 a ostatecznie zapisała ich trzy lub cztery razy więcej niż planowała. Odzwierciedla to wszystko co tam się tego dnia działo... w przesłuchaniu uczestniczyła bowiem mecenaska, a zarazem dobra koleżanka mojej byłej żony. W trakcie zadawania mi pytań nie opuszczało mnie wrażenie, że próbuje się na mnie wymusić określone odpowiedzi. Po pierwszych bodajże dwudziestu pytaniach jakie przygotowała na papierze adwokatka, zaczęła się druga, równie długa seria pytań spontanicznych, wymyślanych właściwie bez końca z głowy... Tak naprawdę zadawano mi w kółko te same pytania, zmieniano tylko nieco ich treść, aż do skutku czyli do uzyskania nie tyle prawdziwej odpowiedzi, co korzystnej z punktu widzenia potencjalnego oskarżenia.

     Z publikowanych przeze mnie treści próbowano zrobić narzędzie nękania. Uczyniono z bloga stronę pornograficzną, sposób na upublicznianie danych wrażliwych, mechanizm demoralizacji dzieci i młodzieży. Odrealnienie faktycznych celów pisania bloga i próba obrzydzenia i zohydzenia publikowanych tam treści, przeszło moje najśmielsze oczekiwania. Zmoknięty, zmarznięty i głodny, w pewnym momencie zaprotestowałem i powiedziałem do spisującej zeznania pani sierżant, że jeśli kolejne pytanie pani mecenas nie będzie pytaniem ostatnim to ma wpisać, że odmówiłem składania dalszych zeznań. Miałem do tego prawo bez podania przyczyny lecz wyjaśniłem dlaczego chcę zakończyć przesłuchanie. Sposób zadawania mi pytań przez panią mecenas wyraźnie wskazywał na to, że nie muszą się one skończyć nigdy... Miałem dość nie tylko z powodu głodu i chłodu, lecz przede wszystkim z powodu konieczności mówienia o rzeczach które zdążyłem już dawno zakopać głęboko w swojej pamięci. Składając wyjaśnienia musiałem bowiem nie tylko wspominać wydarzenia towarzyszące ostatnim latom swojego małżeństwa, lecz przede wszystkim wyjaśniać przyczyny spisywania wielu rzeczy w formie bloga.

     Zapytałem swojego psychologa czy jest to normalne, że przerobione emocje i zdarzenia są w stanie niemal w sekundę wrócić i uderzyć w człowieka. Dzień po przesłuchaniu przez kolejne 5 lub 6 dni każdej nocy, miałem koszmary - śniły mi się przeszłe wydarzenia związany z byłą żoną, sposobem w jakim mnie traktowała i jej argumentacją tego. Psycholożka uspokoiła mnie jednak, że taki swego rodzaju powrót jest rzeczą normalną i wcale nie świadczy o tym, iż coś zostało przepracowane niewłaściwe czy też w niewystarczający sposób. Zapewniła mnie, że takie emocje i stany mogą wracać ale ich uprzednie przerobienie sprawia, że nie powinny one wywoływać głębszych i trwalszych stanów negatywnych w sferze emocji. 

Złożyłem wyjaśnienia zgodne ze stanem faktycznym i własnym sumieniem, co będzie dalej – tego nie wiem.

Ostatnia rozprawa w kwestii zmiany kontaktów

  W ubiegły piątek tuż przed odebraniem córki ze szkoły, a więc po przejechaniu 1/3 Polski, odbyła się ostatnia mam nadzieję rozprawa, w której przedmiotem była zmiana sposobu realizowania kontaktów z córką na takie, że to ja mam odbierać córkę miejsca zamieszkania, a następnie po 2 dniach, odwozić Ją z powrotem. Nietrudno się domyślić, że takie postępowanie mogła zainicjować tylko moja była żona, bowiem od samego początku gdy jeszcze sąd rozwodowy ustalał kontakty, nałożenie na nią również obowiązku realizacji kontaktu było solą w jej oku. W tym momencie koszty i trud organizacyjny są dzielone po równo na mnie i na nią - ja bowiem jeżdżę po córkę w piątek, a ona w niedzielę Ją ode mnie odbiera. Takie rozwiązanie wyraźnie wskazuje na to, że sąd w ten sposób chciał po części ochronić interes matki, a co za tym idzie również interes dziecka, jak również w ten sposób dał wyraz przynajmniej minimalnej sprawiedliwości w sytuacji gdy to moja ex wyprowadziła się dwa województwa dalej, a nie ja.

       Wspomniane minimum w praktyce i tak jest bardzo dla mnie trudne, a na usta ciśnie się wręcz określenie że krzywdzące - od kilku lat płacę bowiem bólem, stresem, zmęczeniem i zawartością swojego portfela, za zupełnie nie moje decyzje. Jest to więc pewna niesprawiedliwość którą dodatkowo potęguje poczucie tych wszystkich kosztów. Konieczność przekonywania kogokolwiek, a tym bardziej sąd, że osoba na wózku i zmagająca się z tak ciężką chorobą nie powinna co dwa tygodnie pokonywać 1000 km z jednodniowym odpoczynkiem, jest wręcz uwłaczająca... Myślę jednak, że sądu co do tego nie musiałem przekonywać... i, że nawet swojej byłej żony nie musiałem a bardziej jej pełnomocnika, który wyraźnie jest emocjonalnie i prywatnie zaangażowany w jej interesy - ich sprawa, ale niestety determinuje to pewne zachowania które muszę potem w sądzie znosić.

       Na zadawane mi pytania odpowiadałem około dwóch godzin, z czego sąd zadał jedynie kilka... Całą resztę czyli jakieś kartki a4 stanowiły pytania zadawane przez pełnomocnika wnioskodawczyni. Pomijając to, musiałem tłumaczyć oczywiste rzeczy takie jak to, że w czasie kilkugodzinnej podróży samochodem po córkę nie mogę się załatwić w przeciwieństwie do każdej zdrowej osoby która może skorzystać z WC zlokalizowanych wzdłuż głównych dróg w Polsce. Musiałem również tłumaczyć się z tego, że istnieje różnica pomiędzy z trudem spędzenia kilku godzin raz w roku w samolocie, a co dwutygodniowym pokonywaniem 1000 km siedząc w samochodzie właściwie w bezruchu. Dla strony przeciwnej kwestie dotyczące zakrzepicy czy też zasadniczych dolegliwości bólowych o jakich mówiłem, były zupełną abstrakcją albo po prostu tylko tak udawano w celu realizacji własnych celów - nawet tych pozbawionych logiki i oderwanych od rzeczywistości. Udawane zdziwienie, udawane niedowierzanie, udawana empatia... Udawanie - to najlepsze chyba określenie na stanowisko byłej żony w tej sprawie.

       Udawanie ponieważ moja była żona była ze mną w związku przez 13 lat i doskonale zna moje ograniczenia, wie jak wygląda podróż i wkładanie mnie jak również wyciąganie z samochodu... lecz w tym przypadku nie ma to znaczenia, ponieważ ona zrobi wszystko aby uniknąć ponoszenia kosztów i trudów podróży w związku z tym, że w połowie również została sądownie zobowiązana do realizacji kontaktów. Zupełnie zapomina przy tym albo pamiętać nie chce, że sytuacja ta jest wynikiem jej własnych decyzji. Podnosi często przy tym argument, że jest to jakaś kara dla niej za to, że się wyprowadziła... Czasem mówi, że ja ją w ten sposób za to karze, a w innym przypadku, że to sąd ją kara. W obu jednak przypadkach nie chodzi o karę i trudno mi uwierzyć, że była żona tego nie rozumie... Raczej ubiera to w takie słowa które w jej ocenie są w stanie przekonać sąd, co do zmiany charakteru aktualnie realizowany kontaktów. Nie jest to kara a zmuszenie wzięcia odpowiedzialności za własne decyzje, kogoś kto do tej odpowiedzialności się nie poczuwał.

       Odpowiadałem na szereg zadawanych mi pytań przez pełnomocnika i momentami gubiłem się już w tym, gdzie kończy się pytanie a zaczyna już komentarz radcy prawnego. Kilka razy zupełnie nie zrozumiałem pytania ponieważ było ono niezrozumiałe - jest to efekt tego gdy w pytaniu ktoś próbuje przemycić twierdzenie. Z tego co wiem podczas przesłuchiwania świadków funkcjonują ściśle określone zasady sposobu konstruowania i zadawania pytań - właśnie aby uniknąć czegoś takiego.

       Mam takie przemyślenia po tej i po innych rozprawach (z całą pewnością jeszcze wiele takich przede mną), że zawód adwokata jest zawodem wymarzonym dla hipokrytów, dla osób które chcą udawać lepszych niż faktycznie są. Z moich obserwacji wynika, że zawód adwokata umożliwia pod pretekstem specyfiki tej branży, realizowanie najbardziej toksycznych cech osobowości. Zawód ten daje możliwość powiedzenia, że: wcale taki / taka nie jestem, dbam jedynie o interes mojego klienta. Wówczas sumienie czyste... Ale tylko teoretycznie. Przerażająco wiele złego można uczynić w świetle prawa, a raczej zasłaniając się nim. Pocieszające jest jednak to, że nie wszyscy adwokaci to tacy ludzie.

       Ten dzień udało się jednak przeżyć, a ostatecznie osłodziło go odebranie córki ze szkoły. Uprzedziłem Ją, że się spóźnimy ale mimo wszystko denerwowała się. Rozprawa tego samego dnia co odbiór córki ze szkoły, jest rozwiązaniem ekonomicznym ponieważ za jednym trudem i za jednymi kosztami można załatwić obie sprawy, lecz czas spędzony w sądzie to czas który przeminął kosztem czasu spędzanego z Klaudią.