Dziś dowiedziałem się, że jestem stalkerem bo kontaktowałem się z żoną w sprawię izolowanej ode mnie przez 9 miesięcy córki, że uporczywie nękałem przyjeżdżając do miejsca jej zamieszkania wyłącznie w dni ustalonych sądownie kontaktów z własnym dzieckiem i wyłącznie w porze wskazanej w postanowieniu sądu. Zgłoszenie dotyczyły art. 190a § 1. Kodeksu karnego w którym czytamy: "Kto przez uporczywe nękanie innej osoby lub osoby jej najbliższej wzbudza u niej uzasadnione okolicznościami poczucie zagrożenia, poniżenia lub udręczenia lub istotnie narusza jej prywatność, podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8". Nie obawiam się ani tego zgłoszenia ani potencjalnych tego konsekwencji choć spodziewam się, że żona znalazła wśród swojego najbliższego otoczenia świadków którzy zeznają co im karze. Zastanawiam się jedynie czy jest bardziej podłość czy bezczelność z jej strony? Do jednego i drugiego zdążyła mnie już przyzwyczaić - nie powinno mnie więc to dziwić i.. nie dziwi. Stalker to jak dla mnie nieco wyświechtane określenie i kojarzy mi się z kimś kto nie daje żyć drugiej osobie poprzez dzwonienie i pisanie - jestem pewien, że nawet moja żona wie, że jestem kimś dalekim do stalkera ale ona już dawna straciła kontakt z rzeczywistością i jest teraz w swoim własnym świecie opartym o złość i przekonaniu o swojej racji. Nie zrobiłem nic złego a wręcz uważam, że zrobiłem coś dokładnie przeciwnego - przywrócił dziecku ojca a ojcu dziecko. Nie wstydzę się żadnej wiadomości napisanej do żony w okresie gdy ukradła (bo inaczej tego nazwać nie można) mi córkę, bo każdą z tych wiadomości pisałem w taki sposób aby móc w przyszłości pokazać je córce. Jeśli przyjdzie mi porozmawiać z Policją bądź sądem, chętnie to zrobie ponieważ w przeciwieństwie do mojej żony, wiele mogę powiedzieć o udręczeniu, poczuciu poniżenia etc.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz